Herstelverhalen

Ik begreep mezelf niet meer en ging uiteindelijk naar de dokter. De dokter stelde mij enkele vragen en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik een depressie had. Ik wist niet wat ik hoorde... uiteindelijk had ik al meer dan 10 psychologen gehad waar het niet mee klikte, waardoor ik me niet geholpen voelde.

In die tijd kreeg ik een 'stiefmoeder' en dat ging niet zonder problemen. Er was constant ruzie thuis. Mijn leven en mentale gezondheid gingen erop achteruit. Uiteindelijk deed ik een poging om er niet meer te zijn. Als gevolg daarvan werd ik opgenomen in een psychiatrische kliniek op 15 jarige leeftijd...

Op dat moment wist ik dat het zo niet meer verder kon en ik probeerde uit die donkere periode te komen. Eerst ging ik opzoek naar iemand die me goed begreep. Wanneer je zo'n donkere gevoelens en gedachtes hebt vanbinnen, dan is het van belang om gehoord en begrepen te worden.

Ik vond daarna nog een paar mensen die ik in vertrouwen kon nemen. En die toonden mij wat ik allemaal kon en wat mijn talenten waren. Dat was ik al een tijdje kwijt of beter gezegd: ik was het niet kwijt maar ik zag het gewoon niet meer.

Ik had ook een boekje en daarin schreef ik alle dagen over wat ik meemaakte en hoe ik me voelde. Zo kreeg ik stilaan meer zicht op welke dagen ik het lastig had en wat er voor zorgde dat ik me zo voelde.

Uiteindelijk vond ik op 16 een goede psycholoog in de buurt van waar ik woonde. Die begreep me volledig en hielp me het verlies van mijn mama te verwerken. Ik begon weer een 'lichter' gevoel te krijgen. Beetje bij beetje begon ik mezelf terug te vinden.  Terug te vinden wie ik ben en wat ik wil en wat mijn talenten zijn.

Laat mij aub 1 ding zeggen: het is niet omdat je tegenvallers hebt gehad dat het niet beter kan worden. Ik ben 19 en ik ga nog steeds naar die psycholoog, niet omdat ik mentaal 'ziek' ben of het niet meer aankan, maar om ervoor te zorgen dat ik niet terugval in die donkere gedachten.

Ik was vroeger altijd te koppig om mij te laten helpen door anderen. Maar soms moet je beroep doen op anderen om een uitweg te vinden. Om je niet klein te laten krijgen door donkere gedachten die alsmaar groter worden. Je kan je dan zo klein en hulpeloos voelen. Maar je bent niet gek of gestoord als je op dat moment niet weet wat te doen.

Ik heb zo diep gezeten en wow als ik nu terug kijk dan ben ik zo trots. En ik weet dat wie dit ook leest dit vroeg of laat ook zal zijn want... er komt een einde aan. Durf mensen in vertrouwen te nemen of schrijf je gevoelens op, maar blijf niet stil zitten of verberg het niet. Er komt een einde aan.

En dan moet je het uit handen gaan geven en dat is verdomd moeilijk! Toegeven “dat het niet meer gaat” is 1 ding maar aanvaarden dat het niet meer gaat is nog helemaal iets anders. Aanvaarden is een proces en dat proces is voor mij 1 van lange duur want ten slotte moet ik gaan toegeven dat ik mijn leven moest gaan aanpassen aan mijn depressie.

Iets wat ik zeker heb geleerd is tijd nemen, en het cliché “tijd heelt alle wonden” is ook waar. Het heelt de wonden maar geheelde wonden laten wel een litteken achter en die krijg je niet weg, en dat moet ook niet want je kan leven met littekens!

Mijn eerste stap was praten, en dan vooral tegen mijn ouders. In het begin was het moeilijk maar ik merkte dat praten over wat ik voelde mij hielp om mijn pijn te delen. Ook moest ik niet langer energie meer steken in het verbergen, waardoor ik die energie kon steken in dingen die echt belangrijk zijn. Dan hebben ik en mijn ouders beslist om professionele hulp in te schakelen. En natuurlijk was dat ook een moeilijke stap, want ten slotte moet je tegen wildvreemde mensen heel je hart gaan uitstorten. En dan kwamen de normale vragen op in mezelf: Kan ik hen vertrouwen, is dit veilig, gaan ze dingen doorvertellen,…

En dan volgde voor mij “de opname”. Ik naar de psychiatrie: dwangbuizen, rare mensen, dokters in witte jassen, verpleegkundigen in witte steriele pakken, isolatie kamers, medicijnen, spuiten... Dat is toch wat iedereen van de psychiatrie/-zottekot- denkt. Ik schaam mij nu dat ik daar ooit zo over dacht.  Psychiatrie is een ziekenhuis, een ziekenhuis waar mensen die ziek zijn worden geholpen. En nee het is niet zoals in de films. Ik heb nooit in de 8 maanden dat ik in het psychiatrisch centrum heb gezeten ook maar 1 witte jas of pak gezien of überhaupt een dwangbuis. Ik heb in psychiatrie gezeten en schaam ik mij daarvoor, neen! Nog geen seconde, als het ooit terug zo ver komt dat een opname nodig is, dan zal ik er deze keer niet zo lang over doen om terug te gaan.

Nog een moeilijk onderwerp is medicatie. Ik ben 20 jaar en ja ik neem dagelijks 7 pillen. Lang heb ik het daar moeilijk mee gehad, iemand van 20 jaar die 7 pillen moet nemen op één dag dat klopt niet, en al zeker niet als er 2 slaapmiddelen bij zijn. Maar eerlijk waarom zou ik mij daarvoor schamen? Iemand die jammer genoeg kanker heeft moet ook pillen nemen, wel ik ben nu eenmaal ook ziek.

Het grootste probleem met een depressie is dat de buitenwereld mij enkel te zien krijgt als ik me goed voel, want dan kan ik al eens buiten komen en gaan wandelen. Maar slechts enkelen weten wat het is om mij te zien als ik me slecht voel, mensen kunnen niet in mijn hoofd kijken en voelen niet wat ik voel.

Maar je hebt 2 soorten mensen: je hebt mensen die het zelf niet eens proberen om het te begrijpen en het zijn diegenen met vooroordelen (1 tip laat die naast je liggen ze gaan het nooit begrijpen). En dan heb je de mensen die er alles aan doen om het  proberen te begrijpen (dat zijn de mensen die ervoor zorgen dat je blijft doorgaan, dat zijn: Vrienden, familie, ouders,…). Door hen en voor hen vecht ik elke dag en vind ik de energie om elke dag 's ochtends op te staan!

En ben ik genezen? Neen, voel ik me beter? Ja zeker! Ga ik nog slechte momenten hebben? Tuurlijk, maar ik leer elke dag, elke dag leer ik leven met mijn depressie!

Op een bepaald moment werd ik iedere dag in de loop van de voormiddag misselijk op het werk, zelfs in die mate dat ik bijna iedere dag moest gaan overgeven. Dat duurde enkele weken en ik begreep maar niet wat er aan de hand was. Ik heb toen o.a. een gastroscopie laten doen in de hoop dat iemand mij kon zeggen wat ik mankeerde, maar die was volledig ok.  Het ging na een aantal weken ook weer voorbij. Naderhand bleek dit waarschijnlijk een fysieke uiting van de emotionele problemen die volop bovenkwamen.

Ik voelde me steeds slechter in mijn vel, mijn lage zelfbeeld viel me plots ook in alle helderheid op, ik voelde steeds minder aansluiting bij anderen, huilde veel,... Werken ging al snel niet meer en hoe langer hoe minder lukte nog. Ik ging soms nog uit en dronk dan (te) veel maar de leegte binnenin voelde steeds dieper en niets of niemand kon die nog vullen. Vaak lag ik halve dagen in bed. Ik gedroeg me vaak ook cynisch en grof naar anderen toe, wat niet bijdroeg aan verbetering natuurlijk.

Via de huisarts kwam ik bij een goede therapeute terecht die ik wekelijks kon zien. Voor medicatie ging ik ook naar een psychiater. Toch kon dat niet verhinderen dat ik, na een overlijden van iemand die mij nauw aan het hart lag, helemaal in crisis ging. Het ging van kwaad naar erger en ik wist soms amper nog wat ik deed. Ik voelde ergens in mij  ook veel kwaadheid en dacht er steeds vaker aan om uit het leven te stappen. Anderen wisten niet meer hoe ze mij konden helpen.

Op een avond bracht een vriendin mij naar de crisisdienst van het ziekenhuis voor een korte opname. Daar kwam ik even tot rust. Een half jaar later ben ik nog eens een korte periode opgenomen. Alles tesamen ben ik anderhalf jaar niet  gaan werken en intensief in behandeling gegaan en kreeg ik medicatie. Het voelde vaak alsof ik in de hel zat en ik de uitgang niet meer vond.

Gelukkig werd ik wel goed opgevolgd en uiteindelijk kwam ik er stilaan toch weer bovenop. Ook dat ging heel geleidelijk. Langzaam maar zeker. Er zijn een heleboel dingen die hebben geholpen toen, o.a. de medicatie, de therapie en enkele vrienden. Ik kon het niet alleen, maar ik hoefde het ook niet alleen te doen. Ik begon ook weer meer dingen te doen, ook als ik er eigenlijk geen zin in had. Maar dan gaf ik het toch een kans. Geregeld was ik nadien blij dat ik me thuis niet alleen had opgesloten.  Na enkele jaren heb ik de medicatie ook afgebouwd.

Nu kan ik zeggen dat het sinds toen veel beter gaat. Natuurlijk is het leven niet enkel rozegeur en maneschijn. Maar ik heb een aantal handvaten voor mezelf ontwikkeld en aangereikt gekregen, om zo goed mogelijk te leren omgaan met problemen, negatieve gedachten en gevoelens. Een soort hervalpreventieplan voor depressie.

Als ik merk dat ik me echt slecht voel of er gebeurt iets moeilijks in mijn leven, dan zet ik nu een soort van stappenplan in werking dat me (tot nu toe toch) erg goed geholpen heeft. Voor mij betekent dat bewegen: wandelen, yoga of joggen. Extra structuur en regelmaat inbouwen:  voldoende slaap, gezond eten, niet teveel alcohol. Voldoende vrienden zien/bellen en erover praten.

Als ik niemand kan zien ook zelf dingen actief gaan doen en me niet thuis opsluiten, leren met mezelf te zijn. Ontdekken waar mijn interesses liggen en me daar vaak en veel mee bezighouden. Mindfulness oefeningen doen en ACT oefeningen toepassen. Een dankbaarheidsdagboek bijhouden alle dagen met 3 positieve punten die dag (kan ook de zon zijn die scheen of de poes knuffelen ).

In feite zijn dit dingen die ik sowieso voor het grootste deel in mijn leven heb ingebouwd, maar in moeilijke periodes intensiever en dan ook al deze stappen samen. Deze dingen werken echt voor mij.

En, niet onbelangrijk,  ik ben nog steeds in therapie. Niet meer omdat het broodnodig is de hele tijd, maar eerder als een soort mentaal en psychisch 'onderhoud' en om verder te kunnen groeien. Want ook al kan ik zeggen dat het al langer goed met me gaat, er blijft altijd ruimte over om verder aan mezelf te werken en beter te leren omgaan met allerlei valkuilen en mijn eigen sterktes hierbij te kunnen inzetten.

Op mijn 17de zat ik in het vierde humane wetenschappen, worstelend met mezelf. Vooral dan omdat ik niet echt aansluiting vond bij mijn jaargenoten. Op sociaal vlak miste ik precies de vaardigheid van contact leggen. Maar in de toenmalige klas van mijn zus, 4 STW , zat een meisje waarvan haar achtjarige zusje door een verkeersgeluk was omgekomen. Zo onrechtvaardig als ik dit vond, leek ik totaal ontredderd. Ineens begreep ik dat de wereld erg broos was, en wij allen erg kwetsbaar.

Toch zag niemand dat ik eigenlijk in een depressie weggleed. Deze manifesteerde zich duidelijker in het begin van het vijfde jaar. Mijn schoolwerk liet ik voor wat het was. Ik kon me niet meer concentreren, en was bang om de grote wereld in te stappen. Toen zag ik alles vrij negatief. Dus ging ik letterlijk op de rem staan. Dat kostte mij dan ook mijn jaar, waar ik toen erg gelaten bij bleef. Vandaag de dag kijk gelukkig erg relativerend naar wat het leven ons biedt. Stel je voor dat je buiten loopt en er plots een piano op je hoofd valt...grapje, maar geef toe het helpt wel met humor naar het leven en zijn fragiliteit te kijken. Dat wil ik jullie verder in mijn verhaal als tool meegeven.

Op men 21ste levensjaar gebeurde de alom gekende terreurdaad in New York: 9/11, mijn ouders gingen dat jaar ook nog eens uit elkaar. En er kwamen toen ook pijnlijke familiale geheimen aan de oppervlakte. Toch had ik een sterke overlevingsdrang en kabbelde ik verder in mijn eerste jaar hogeschool toegepaste psychologie. Maar later overmande de faalangst me.

Ik kwam uit geen evidente familiale context, waarbij mijn vader er een autoritaire opvoeding op nahield, en mijn moeder zelf belast was met een gevoeligheid voor angstige depressies. Geen ideale cocktail als je ´t mij vraagt om sterk in je schoenen te blijven staan. Toch deed ik het.

Mijn schoolloopbaan liep verder van toegepaste psychologie naar animator in de bejaardensector, tot logistieke hulp. Zonder succes, telkens die faalangst! Dan maar aan de slag, van tandartsassistent, naar schoenverkoper, tot uiteindelijk in de schoonmaak. Niets gaf me voldoening, en het verliep ook niet exact in die volgorde. Het komt er op neer dat ik tot mijn 27 jaar aan het werk was, voornamelijk in de schoonmaak.

Daar luidde de tweede fase zich in. Mijn depressie brak volledig door op het werk, met suïcidale gedachten. Al waren die gelukkig niet erg concreet, het was meer een noodkreet. Dat vond mijn zus meer dan reden genoeg om mij te laten opnemen in het ziekenhuis. Er volgde na vijf weken PAAZ, dagziekenhuis, van waaruit ik solliciteerde bij de lokale politie en werd aangenomen als administratieve kracht. Even dacht ik terug op de rails te zijn, maar met wat ik daar inhoudelijk te verwerken kreeg, piekten mijn angsten zodanig, dat een eerste langdurige opname aan de orde was.

Het werd een lange zoektocht van korte en langdurige opnames en meerdere diagnoses. But hey, what´s in a name, die diagnose maakt niet wie ik vandaag de dag ben. Integendeel, ik sta los van mijn diagnose optimistisch in het leven. Maar dat lees je verder in mijn verhaal. Positief in die periode was het opnieuw oppikken van mijn studies, dit keer als schoonheidsspecialist. En met succes! Dan nog verder doorstromen in de richting medische pedicure. Eveneens met succes! Ineens twee extra diploma's op zak en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen. Ik kon wel degelijk iets tot een goed einde brengen, dacht ik opgelucht! Toch bleek de stap naar een betaalde functie nog even te groot.

In die periode was ik ook op zoek naar een geschikte woonst, wat niet van een leien dakje liep en zo kwam ik uiteindelijk uit bij beschut wonen, en man wat vond ik dat confronterend. Ik ben toch niet gek? Maar eerlijk, het was de beste stap die ik heb kunnen zetten in het kader van mijn verdere herstel.

En zo kondigt zich de herstelfase aan: van mijn 30 tot heden. Ik ben 35 nu, waarvan ik van mijn 33jaar tot de lente van 2016 beschut wonen als een mooie tussenstap heb afgerond. Die twee jaar brachten me rust en stabiliteit. Ik kon werken aan mijn toekomstdroom: het volgen van een opleiding ervaringsdeskundigheid, waarna ik gelijktijdig in het werkveld aan de slag ben gegaan. Nu, twee jaar later, doe ik dit 15 uur per week op vrijwillige basis, en vooral met hart en ziel. Mijn eigen verhaal kunnen inzetten om anderen te helpen, dat geeft zoveel voldoening.

Wie me daar bij geholpen heeft? Dat zijn mijn vrienden die onvoorwaardelijke steun boden, mijn tweelingzus, en enkele hulpverleners, die me de juiste duwtjes in de rug gaven. Ze gaven me de regie in eigen handen, leerden me mijn eigen tools hanteren, en bleven in me geloven! Wat me hierbij geholpen heeft is vooral tegen mezelf te zeggen, wanneer het eens minder ging :hey, morgen komt er een nieuwe dag!

De angst is een bondgenoot van me geworden, zo overmeestert ze me niet meer, ik bedank ze voor wat ze voor me doet! Ik heb leren luisteren naar de angst en andere signalen, die aangeven wanneer ik te veel hooi op mijn vork neem!

Dat is ook wat mijn hulpverleners me meegaven. Leer luisteren naar je lichaam, en ga de angst niet uit de weg. En zo ben ik waar ik nu sta. Naast relativeren, wat één van mijn tools is, bouw ik nu ook regelmaat in, voldoende nachtrust en een gezondere levensstijl met gezonde voeding en beweging. De toekomst? Over vijf jaar zie ik me betaald deeltijds aan de slag in de sector, herstelverhalen als deze voor scholen brengen, getuigenissen, vergaderen, netwerken en het taboe doorbreken. Psychisch eronder door gaan is geen schande, integendeel het maakt je sterker.

Zwakheden maken je niet zwak, maar juist compleet.

Het waarom is: de minder werkende controle over jezelf. De daarbij horende sleutel is: stap voor stap. Een beter gevoel creëren kost tijd, doch elke dag een stap in de goede richting brengt met zich mee dat je een positieve keuze voor jezelf hebt gemaakt. Ook al besef je het niet direct.

Wat zijn mijn tools?

Allereerst is het belangrijk dat je opvolging krijgt van je hulpverleners, psycholoog en/of psychiater. Dat een goede band ontstaat met iemand waar je een goed gevoel bij hebt, die je op je gemak stelt en de gepaste empathie uitstraalt.

Een dagelijkse focus leggen op één bepaalde taak, die wisselt van dag tot dag. Bijvoorbeeld "ik ga een wandeling maken", de dag nadien bijvoorbeeld "één kamer opruimen", enzovoort.

Gebruik maken van geschreven nota's die je ophangt waar je ze veel ziet.

Afleiding zoeken hoe kort het ook mag zijn, lezen, muziek luisteren, schrijven, tekenen, enzovoort...

Sociaal contact zoeken door een cursus te volgen, activiteiten mee te doen, vrijwilligerswerk,...

Negatieve invloeden vermijden, wat in deze digitale leefwereld moeilijk is, maar het kan. Negatieve berichtgeving in kranten, radio, tv en internet zijn dagelijkse kost, maar bevorderen onbewust je neerslachtigheid. Zo had ik bij het lezen van de krant 's morgens op internet, dikwijls de drang om te antwoorden of mijn ziel uit spuwen op reacties van lezers op bepaalde artikels. Nefast want het wekte woede, stress en negativiteit bij mij op.

Wat ik dan soms wel deed was op Youtube naar filmpjes kijken over bloopers, verborgen camera's enzovoort... Dan kon ik spontaan in een lach schieten, ook al kwam dat pas na 10 filmpjes.

Ook geen foto albums van vroeger bekijken, dat maakt je alleen maar neerslachtig. Zeker na een echtscheiding, overlijden of wat dan ook.

Positief denken, trachten uit te zoeken wat je nog graag zou willen doen in je leven. Desnoods op papier zetten, uitwerken en toetsen op de haalbaarheid, ongeacht je ziektebeeld of financiële toestand. Ergens zit er wel iets tussen dat je gaat aanspreken en waar je kan naar toe werken. Zo heb ik een project uitgewerkt dat al een paar jaar voor mijn depressie was ontstaan. Doch door omstandigheden nooit in de juiste vorm gegoten en onder het stof beland. Nu is het op enkele details na, realiteit geworden.

Voor wie graag leest is het boek 'Je kan Anders van Roland Rogiers', uitgeverij Academie press, echt een aanrader. Het heeft mij veel bijgebracht.

Er zitten standaard tools tussen die ik toepas en toegepast heb, en die ook doeltreffend waren. Niet elke persoon zal hier baat bij hebben omdat elke depressie en de karakters van mensen verschillend zijn. Ik zelf heb ook periodes doorgemaakt waarin niks me kon boeien of helpen. Maar ik ben van nature een koppigaard en een doorzetter, en het helpt me het lichtje in de tunnel te volgen. Maar toch komt het nog voor dat de tunnel een korte bocht maakt en ik het lichtje niet meer zie. Dan kan ik even wat wegzakken en de moed verliezen. Ik wacht dan tot 's anderdaags en stap wat vlugger tot ik het lichtje weer vind...

Mijn bijnaam was puntkomma. Dat betekende dat ik het “punt” was dat met het paard reed. Het kleine meisje dat men amper zag zitten op het paard, maar wel hoorde, en vooral het paard de baas kon. Het paard was de “komma”.
Ik kreeg de kans om vanaf 6-jarige leeftijd veel paard te rijden. De acrobaat in mij op deze jonge leeftijd bracht veel los, …..mijn uitbundigheid, levendigheid, speelsheid, maar ook evenwichtigheid.

Mijn bijnaam was ook slachtoffer van een moeilijke gezinssituatie.
Mijn moeder was enerzijds een temperamentvolle vechter en harde werker voor het gezin. Maar anderzijds daagde ze als een echte furie mijn vader uit. Mijn vader was enerzijds een charmante , verbaal sterke figuur, maar anderzijds leed hij aan hoogheidswaanzin, manipulatie, liegen, etc…Hij was weinig aanwezig in het huisgezin, hij was directeur bij een bekende firma maar kwam wegens gesjoemel in de gevangenis terecht. Daarbovenop zou ook drank een rol spelen bij zijn agressie en emoties: dingen vlogen in het rond. We verhuisden tot zeven maal toe. Het was een vlucht voor zijn imago en misplaatste fierheid. En ik werd er bijzonder angstig door. Waardoor ik als kind een overlevingsstrategie heb ontwikkeld in al deze moeilijke omstandigheden.

Mijn bijnaam was zwetten duvel.
De duivel in mij leerde mijn ex-man kennen tijdens het badminton. Het ging razendsnel, we werden verliefd en kregen snel een kindje Nele. Wegens te privé wil ik hier niet verder op ingaan, maar hetzelfde patroon dat ik thuis meegekregen heb, herhaalde zich in mijn eigen relatie. Het kwam dan ook tot een vechtscheiding. Ik hoop van harte dat Nele hiervan niet de gevolgen zal dragen.

Mijn bijnaam is ook suïcidaal, .
Een laag zelfbeeld, een vat vol angsten en pijn, verdriet, onmacht. Allemaal omdat het verkeerd liep in mijn leven. Toch heb ik mij hier doorheen geslagen vooral omdat ik een overlever ben.

Mijn bijnaam is dan ook een vechter, mijn leven geef ik niet zomaar op. Ik liet mij opnemen in Kortenberg waar men mij vooral structuur bijbracht. Men leerde me omgaan met mijn impulsieve gedragingen en gaven mij inzichten in mijn zwart/wit gedachten. Men stimuleerde mij en gaf mij bijkomende kansen in mijn kunst, in wie ik ben als kunstenaar.

Ik werd goed omringd en de dagen werden opgevuld door steun van het zorgoverleg tussen de psychiater, psycholoog, het jonge kind, Springplank-Plus, psychiatrische verpleegkundige, OCMW. Bij Springplank-Plus heb ik Bert leren kennen. Bert is mijn begeleider, een man met veel empathie en inzichten in ziektebeelden. Hij blijft mij steeds ondersteunen en heeft samen met mij in het verleden vrijwilligerswerk gezocht als onthaal medewerkster in het Brusselse, nabij het Groot Eiland. Daarna heb ik samen met Bert gezocht naar de geschikte opleidingen zoals o.a bij Wisper, waar ik eveneens een opleiding heb kunnen volgen over beeldende kunst in Leuven. Daarnaast heb ik ook genoten van de opleiding, het voortraject als Ervaringsdeskundige van Uilenspiegel. Twee jaar later ben ik nog aan de Hogeschool begonnen in Heverlee. Hier ben ik nog steeds met een opleiding als Ervaringsdeskundige bezig, die in volle groei zit. De opleiding in Heverlee zal nog een tijdje duren voor ik afgestudeerd raak. Hopelijk lukt mij dat, alleszins ga ik ervoor. Het is en blijft een positieve vooruitgang en vooral ongelooflijk boeiend en leerrijk.

Mijn ultieme en recentste bijnaam is begeleidster van ArtEco en beeldend kunstenaar.
Ik ben vrijwilliger, lotgenote en ervaringsdeskundige van ArtEco. Het kunstproject ArtEco betekent ART van kunst en Eco van Ecologie. Het is een kunstproject voor mensen met een psychische kwetsbaarheid, om mensen samen te brengen die graag aan kunst wensen te doen. Zelf vind ik het belangrijk om mensen die sociaal afhaken in de maatschappij, zoveel mogelijk kansen te bieden. Hun nieuwsgierigheid te motiveren naar hun kwaliteiten en krachten. Er voor zorgen naar laagdrempeligheid, open en verbindend werken in communicatie en kunst. Ik wil ze hierbij graag positief en constructief begeleiden.

ArtEco is niet noodzakelijk een kunstproject waar je achtergrond moet hebben van kunst. De essentie is dat je graag aan kunst wil doen, dit is de ideale plek. Men kan er zichzelf zijn, waar men zich veilig en vertrouwd voelt en waar er geëxperimenteerd kan worden met afvalmaterialen, o.a. brol zoals mijn moeder het benoemde, verf en nog veel meer... De deelnemers en ikzelf proberen rond te komen met een laag budget, we overleven met de nodige en geschikte materialen die we ter beschikking hebben, krijgen. Het Kunstproject ligt mij nauw aan het hart, het is mijn tweede kind. Dat mijzelf tot rust brengt zowel fysiek als mentaal. Het geeft de deelnemers en mijzelf de mogelijkheden om onze Krachten, emoties, angsten, verdriet, vreugde, impulsen alsook ons eigenheid en vrijblijvendheid te kunnen ontwikkelen en ons de kansen geeft om verder te kunnen groeien in de kunst.